NOTE: KAPAG BINASA MO TO AT NAGMUKA AKONG TANGA SA PANINGEN MO, ALAM KO KUNG SAANG ANTAS KA NABIBILANG. KAYA WALA AKONG PAKE SAYO AT UNANG UNA SA LAHAT BLOG KO TO, NAKIKIBASA KA LANG TANDAAN MO YAN. :)
Bitterness is devastating!
Alam ko yan kaso minsan di mo talaga maalis ito sa sistema mo kapag mulat na mulat ang mata mo sa realidad.
Simulan naten ang kwento.
Wala kasi ako magawa nung Biyernes Santo ng hapon o mag gagabi na ata yun kasi tinatamad pa ko maligo. So binuksan ko yung TV, walang maiinam na palabas. Tapos nilipat ko sa GMA, paumpisa palang at naumay ako ng pelikula ito ni Richard at Angel.
Kayo naligo nalang ako dahil mas importante yun gawen kesa sa panuorin sila.
Hindi naman ako galet ke Angel at Richard. Bigla lang talaga akong nabitter kasi lately naadik ako sa mga indie films dito sa Pilipinas.
Napakagaleng ng mga Pilipino. Sobrang tinitingala ko ang mga independent film makers. Ginagamitan kasi nila ng pag-aaral ang mga pelikulang ginagawa nila. Mula sa script, cinematography, wardrobe at pag-arte ng mga artista. Kaso nga lang hindi siya na-aapreciate ng mga nakakarami. Nakakalungkot lang kasi semana santa tas love story ung mapapanuod mo.
Hindi ako bitter dahil wala akong boyfriend ha? Ang akin lang pwede naman kasi sila gumawa ng pelikula na love stoy pero lagyan naman nila ng sining. AT isa pa dahil sa mga love story na pelikula at libro, natritriger ang mga kabataan na magkaron ng boyfriend at girlfriend kahit mga bata pa sila. Kaya wag kayo magtaka kung baket andame nabubuntis sa tabi tabi.
Nabibitter ako kasi gusto ko gumawa ng film.
Film na sa tingen ko tutulong sa mga kapwa ko kabataan o mga matatanda na buksan ang isip nila sa katotohanan.
Para din magamet ko ang aking mga natutunan, ang kaso wala akong budget. :(
Ang mahal ng camera at ciempre kelangan ng budget sa production.
Grabe nakakabitter talaga! Kasi andame ng mayaman na producer dito sa Pilipinas na patuloy pang yumayaman dahil sa mga pelikulang ginagawa nila. Pelikulang napakababaw at puro love story na nakaka-apekto sa persepsyon ng mga kabataan at nagtutulak sa kanila maging mga desperada at desperado. Gumagawa sila ng mga ganoong pelikula para lang sa PERA!
OO PERA! Tanginang pera yan. Lahat na lang ng gagawin mo sa buhay kakailanganin mo nyan.
Nakakainis kasing isipin na sila andame nilang pera pampaproduce ng mga pelikula pero hindi sila gumawa ng pelikula na maayos.
Tapos ung mga tao naman, patuloy nilang tinatangkilik kaya ayon sumisikat.
Ang nakakabuo pa ng galet kasi ung ibang mga tao, sobrang hindi na-aapreciate at naboboringan sa mga pelikulang malalalim at punong puno ng sining. Mas gusto nila ang mainstream.
Nalala ko tuloy ng sumikat si April Boy nung bata ako dito sa Pilipinas. Andame niyang nabentang album tapos sobrang sumikat siya at yumaman ang mga nagproduce sa kanya at pati siya. Umani siya ng marameng pera pero pinababa niya naman ang kalidad ng musika dito sa Pilipinas.
Nakakainis talaga yung feeling na gusto mong ma-improve ung isang bagay pero wala kang magawa sa ngayon.
Sobrang apektado talaga ako kasi sining ang pinag-uusapan dito ee.
At eto ang gusto kong gawen sa buhay.
Hindi ito pansarileng kagustuhan lamang ha? Baka isipin ninyo.
Salamat sa aking mga kaibigan na gustong tumulong at susuporta sa balak kong gawen.
Natouch ako sa kanila lalo na sa Livorha.
Dahil alam kong may tiwala sila sa aking kakayahan.
Siguro magagawa ko na yung film na yun kapag nagkatrabaho nako. Siguro nga hindi pa ngayon. Madame pako matutunan. Kaya hindi ko muna dapat madaliin.
Ang paggawa ng pelikula ay isang paraan ng pagpapayaman ng sining dito sa Pilipinas.
Ang sining hindi yan minamadale kasi makahulugan yan ee.
Kung bukas ang isip ninyo sa mga ganitong bagay maiintindihan ninyo ang mga sinasabe ko.
At kung nagagaguhan kayo sa pinagsasabe ko, naiintindihan ko ang mga taong katulad ninyo dahil marameng nabubuhay na katulad ninyo sa paligid ko.
* TAGALOG ITONG POST NA TO KASI FILIPINO AKO :)
Bitterness is devastating!
Alam ko yan kaso minsan di mo talaga maalis ito sa sistema mo kapag mulat na mulat ang mata mo sa realidad.
Simulan naten ang kwento.
Wala kasi ako magawa nung Biyernes Santo ng hapon o mag gagabi na ata yun kasi tinatamad pa ko maligo. So binuksan ko yung TV, walang maiinam na palabas. Tapos nilipat ko sa GMA, paumpisa palang at naumay ako ng pelikula ito ni Richard at Angel.
Kayo naligo nalang ako dahil mas importante yun gawen kesa sa panuorin sila.
Hindi naman ako galet ke Angel at Richard. Bigla lang talaga akong nabitter kasi lately naadik ako sa mga indie films dito sa Pilipinas.
Napakagaleng ng mga Pilipino. Sobrang tinitingala ko ang mga independent film makers. Ginagamitan kasi nila ng pag-aaral ang mga pelikulang ginagawa nila. Mula sa script, cinematography, wardrobe at pag-arte ng mga artista. Kaso nga lang hindi siya na-aapreciate ng mga nakakarami. Nakakalungkot lang kasi semana santa tas love story ung mapapanuod mo.
Hindi ako bitter dahil wala akong boyfriend ha? Ang akin lang pwede naman kasi sila gumawa ng pelikula na love stoy pero lagyan naman nila ng sining. AT isa pa dahil sa mga love story na pelikula at libro, natritriger ang mga kabataan na magkaron ng boyfriend at girlfriend kahit mga bata pa sila. Kaya wag kayo magtaka kung baket andame nabubuntis sa tabi tabi.
Nabibitter ako kasi gusto ko gumawa ng film.
Film na sa tingen ko tutulong sa mga kapwa ko kabataan o mga matatanda na buksan ang isip nila sa katotohanan.
Para din magamet ko ang aking mga natutunan, ang kaso wala akong budget. :(
Ang mahal ng camera at ciempre kelangan ng budget sa production.
Grabe nakakabitter talaga! Kasi andame ng mayaman na producer dito sa Pilipinas na patuloy pang yumayaman dahil sa mga pelikulang ginagawa nila. Pelikulang napakababaw at puro love story na nakaka-apekto sa persepsyon ng mga kabataan at nagtutulak sa kanila maging mga desperada at desperado. Gumagawa sila ng mga ganoong pelikula para lang sa PERA!
OO PERA! Tanginang pera yan. Lahat na lang ng gagawin mo sa buhay kakailanganin mo nyan.
Nakakainis kasing isipin na sila andame nilang pera pampaproduce ng mga pelikula pero hindi sila gumawa ng pelikula na maayos.
Tapos ung mga tao naman, patuloy nilang tinatangkilik kaya ayon sumisikat.
Ang nakakabuo pa ng galet kasi ung ibang mga tao, sobrang hindi na-aapreciate at naboboringan sa mga pelikulang malalalim at punong puno ng sining. Mas gusto nila ang mainstream.
Nalala ko tuloy ng sumikat si April Boy nung bata ako dito sa Pilipinas. Andame niyang nabentang album tapos sobrang sumikat siya at yumaman ang mga nagproduce sa kanya at pati siya. Umani siya ng marameng pera pero pinababa niya naman ang kalidad ng musika dito sa Pilipinas.
Nakakainis talaga yung feeling na gusto mong ma-improve ung isang bagay pero wala kang magawa sa ngayon.
Sobrang apektado talaga ako kasi sining ang pinag-uusapan dito ee.
At eto ang gusto kong gawen sa buhay.
Hindi ito pansarileng kagustuhan lamang ha? Baka isipin ninyo.
Salamat sa aking mga kaibigan na gustong tumulong at susuporta sa balak kong gawen.
Natouch ako sa kanila lalo na sa Livorha.
Dahil alam kong may tiwala sila sa aking kakayahan.
Siguro magagawa ko na yung film na yun kapag nagkatrabaho nako. Siguro nga hindi pa ngayon. Madame pako matutunan. Kaya hindi ko muna dapat madaliin.
Ang paggawa ng pelikula ay isang paraan ng pagpapayaman ng sining dito sa Pilipinas.
Ang sining hindi yan minamadale kasi makahulugan yan ee.
Kung bukas ang isip ninyo sa mga ganitong bagay maiintindihan ninyo ang mga sinasabe ko.
At kung nagagaguhan kayo sa pinagsasabe ko, naiintindihan ko ang mga taong katulad ninyo dahil marameng nabubuhay na katulad ninyo sa paligid ko.
* TAGALOG ITONG POST NA TO KASI FILIPINO AKO :)
